Ես մեծացել եմ մի ընտանիքում, որտեղ ծնողներս առաջին հերթին իմ լավ ընկերներն էին: Ես միշտ նախընտրել եմ ժամանակ անցկացնել ընտանիքիս հետ, նույնիսկ պատանի տարիքում: Չնայած իմ հասակակիցները ցանկություն ունեին դուրս գալ իրենց ընկերների հետ, երեկույթներ կազմակերպել և «ազատվել» իրենց ծնողներից, ինձ չափազանց հաճելի էր նրանց ներկայությունը: Ծնողներիս անչափ շնորհակալ եմ այդ միջավայրի համար։ Նրանք ինձ սովորեցրել են սիրել, հասկանալ ու կարեկցել ինքս ինձ և աշխարհին: Հենց դրա շնորհիվ էլ ես ինձ զգացել եմ սպասված և ընդունված այս աշխարհում, ինչը  կարևոր ներուժ է երազանքների իրականացման ճանապարհին:

Չնայած իմ ընտանիքը ջանք չի խնայել ինձ ճիշտ դաստիարակելու ու սեր տալու համար, բայց, այնուամենայնիվ, դա ինձ ամբողջովին չի պաշտպանել արտաքին աշխարհից և դրա մարտահրավերներից: Եղել են պահեր, երբ չափազանց էմոցիոնալ կարող էի արձագանքել այս կամ այն իրավիճակին։ Չնայած ինքնին զգացմունքային լինելը բացասական երևույթ չէ, բայց այդ զգացմունքները կառավարելը, իհարկե, այն է, ինչի վրա պետք է աշխատել: Ես գիտակցում էի, որ ծնողներս ինձ անցկացրել են ճանապարհի կեսը, բայց դեռ կար մի հատված, որը ես ստիպված էի ինքնուրույն անցնել։ Այդ ճանապարհը տանում էր դեպի ինքնաճանաչում և  ներդաշնակություն: Ես այդ դժվարին ճանապարհը հաղթահարեցի և այժմ ուզում եմ կիսել իմ ձեռք բերած գիտելիքներն ու հմտությունները ձեզ հետ: